Verloskundige praktijk Stiens: Een kind is ons geboren

Ik hoor op de achtergrond van alles, van een hond die blaft een moeder die zucht, de tv die aanstaat en een partner die zegt: “het gaat beginnen.”

Gestructureerd vraag ik uit, hoe vaak komen de weeën, al heel regelmatig, dat is mooi en kan Margje het nog goed aan, Ja hoor ze zucht de hele tijd en op dat moment hoor ik een kreet op de achtergrond die ervoor zorgt dat ik direct zeg, “blijf aan de lijn en ik kom er aan”. 

Gelukkig ken je de zwangeren in je praktijk en weet je gewoon waar je heen moet. Soms even snel een adres intikken op de navigatie, maar dat is het dan ook.

Snel de kleding aan doen die klaarligt en ik spring in mijn bolide en rij de weg op. Ondertussen zeg ik tegen de partner, die ik aan de lijn hou, dat de waterkoker vast aangezet kan worden voor de kruikjes en de kraamzorg gebeld mag worden. Dit gebeurt met de mobiel van de aanstaande moeder zodat wij in contact blijven. Ik sta op handsfree bij de mensen thuis en kan zodoende praten met Margje en geef haar een compliment.

Positieve aandacht is zo belangrijk bij een bevalling en vooral rust. Aan het zien alleen al en nu dus het horen van het gedrag van de moeder weet je hoever het is in de bevalling. Margje geeft aan blij te zijn dat ik onderweg ben want: “de baby komt eraan, dit duurt niet lang meer”. Maar Margje zucht dapper en doet wat haar lichaam haar zegt wat ze moet doen. 

Ondertussen maakt de partner de kruikjes vast klaar en heeft de kraamzorg gebeld, die komen eraan om mij te ondersteunen bij de bevalling en daarna het gezin in de kraamweek.

4 Rotondes weet ik uit mijn hoofd en dan ben ik al in de buurt, het gaat goed, ik hoor Margje zuchten en hoor dat de weeën vlotter komen, dit zal niet lang meer duren en dan komt het drukgevoel. Ik rij rustig verder, wetende dat harder rijden geen zin heeft, ook al zegt iets in mij om het pedaal in te trappen. Bochtje om bij het tankstation, direct weer in de volgende bocht rechts het dorp in en dan…. Hoor ik ineens dat Margje zegt “ben je er bijna?” Ja, ik ben er echt bijna, “zet de deur maar open” roep ik nog de ruimte in, wetende dat ik wellicht te laat ben. Wat kunnen 10 minuten rijden in totaal een eeuwigheid duren. “Blijf zuchten zo lang je kunt”.

Ik rij de straat in, zie overal mooie lichtjes, kerststerren en kerstbomen schitteren, o ja het is Kerst, er wordt een kerstkindje geboren bedenk ik me nog net en zet de auto aan de kant, pak mijn spullen mee naar binnen en stap het licht in.

Het licht van rust, overweldigend door het mooie wonder wat er gaat komen, er eigenlijk al was, de barende die nog mooi zucht en mij aankijkt met een blik van: EINDELIJK!De partner die een diepe zucht slaakt en mij de kruikjes toont: “Is het zo goed”?Jazeker alles is goed, alles komt goed, in welke zin van het woord dan ook.

En daar op die vroege ochtend op de eerste kerstdag, wordt er een wonder geboren, een klein dametje, die uitstrekt naar het leven en laat horen dat ze er is. Een moeder is geboren, die het zo goed heeft gedaan en wonder boven wonder op mij heeft gewacht. Een partner die zo ongelooflijk trots is en de baby beschrijft als onbeschrijflijk prachtig. De wereld staat even stil op dit moment, zal dit ooit wennen? 

Nee, voor mij niet. Voor mij blijft dit vak zo bijzonder en geweldig dat het een roeping is. Ondanks de soms ook verdrietige momenten die ik meemaak. Laten we wel zijn, niet alles gaat altijd goed, niet ieder kindje mag op aarde blijven, niet iedere ouder is alleen maar blij. Er vloeien heel wat tranen tijdens mijn werk, van vreugde en blijdschap, maar zeker ook van verdriet en onmacht.Maar 1 ding weet ik zeker, als verloskundige zijn wij een baken voor de vrouwen en willen wij ondersteunen en bijstaan waar mogelijk is. Dat maakt dit werk zo speciaal en dat doe je niet even erbij en zeker niet van 8 tot 17. Verloskundige zijn is een leven.Een kind is ons geboren. Zo blijft deze kerstdag mij bij terwijl ik naar huis rij om een kerstbrunch te hebben met mijn geliefd gezin