Algemeen

Luisteren (deel 2)

de redactie De Stienser 1564 dagen geleden

“Als je nu niet luistert, krijg je drie dagen geen ijsje.” Deze hoorde ik op de camping tijdens onze vakantie. Het had serieus ook uit mijn mond kunnen komen. Zó herkenbaar!

Hoe vaak mijn man en ik wel niet ‘dreigen’ met het afnemen van bepaalde privileges die onze dochter heeft. Vrijheden waar ze zich tot dan toe, het moment van vermanen dus, weinig tot niet bewust van was. Totdat ze dreigen te worden afgenomen. Niet zelden heeft dit alles te maken met niet (goed) luisteren. En soms met treuzelen. Want echt, die traagheid. Vermoeiend. Schiet eens op joh! Nu ja, het was vakantie en dus lieten we de teugels op meerdere fronten een beetje vieren.

Aldus, luisteren. Kort geleden schreef ik er al eens over. En dan vooral in relatie tot dat kind van ons. Een ‘opvoedkundige hobbel’ noemde ik het, die zogenaamde slechthorendheid en dat Oost-Indisch doof zijn van haar. Inmiddels ben ik tot wat nieuwe inzichten gekomen. Daar was in die vakantieperiode ineens ruimte voor… Maar dan wel hoofdzakelijk in relatie tot mezelf. Vandaar een deel twee.

Want luisteren, dat is een ware kunst. Ik hoor mezelf namelijk geregeld ‘ik hoor je niet!’ roepen. Meestal wanneer ik mijn man weer eens niet correct versta omdat hij (in mijn beleving) binnensmonds praat, wat in mijn oren dan als mompelen klinkt. En dat is het ‘m hè? Het zijn mijn oren die hem niet verstaan. Oké, feit: ik heb een niet zo fris gehoor meer en kamp al jaren met een behoorlijk aanwezige ruis in beide oren. Dat is één verklaring. Maar iets goed kunnen verstaan, heeft ook alles te maken met goed kunnen luisteren. Heel eerlijk? Op dat vlak heb ik zeker nog wat te leren.

femkejaarsma.nl, www.verwoordinbeeld.nl

Nou is praten niet mijn hobby maar het gaat me wel vrij gemakkelijk af. Ik praat niet zozeer graag maar wel vaak, veel (tegelijk) en soms ook nog wel eens op een heel vlot tempo. Kortom: ik ben best wel een kletskous. Dat heb ik overigens niet van een vreemde. Zowel mijn vader (die het helaas niet meer kan beamen) als mijn moeder (die dat direct zal toegeven, als het moet) zou je in de categorie ‘praatgraag’ kunnen plaatsen. Nog een verklaring dus eigenlijk.

Omdat ik anderen meer (de) ruimte wil geven om ook iets te vertellen, heb ik een nieuw doel: beter leren luisteren. Met dank aan mijn man, die onlangs een ‘vrijwilligersavontuur’ beleefde op Lesbos en zodoende terugkwam met een verhaal. Eentje waar ik echt voor moest gaan zitten. Alleen maar luisteren, stil zijn dus. Het was een bijzonder verhaal en tegelijkertijd een bijzondere oefening voor mij. Ben ik geslaagd? Mwoah… Laten we zeggen dat ik een ‘work in progress’ ben. Maar ik heb goede hoop dat ik de kunst van het luisteren onder de knie krijg. Je bent nooit te oud om te leren. Ik sluit daarom graag af met deze wijsheid van Godfried Bomans: “Mensen, die veel en onbevangen luisteren, hebben ook het meest te vertellen.”