Algemeen

Column: veertig plus

de redactie De Stienser 1506 dagen geleden

Een lieve vriendin werd onlangs vijftig. Dat is nogal een leeftijd. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik d’r nu oud vind. Integendeel. Ik ben blij dat ze het gehaald heeft. En niet dat het ertoe doet, maar ze oogt een stuk jonger met die oneindige smile op d’r toch al blije kop en die belachelijke bos krullen.

Zonder gekheid. Ik ben inmiddels een aantal jaren de veertig voorbij en al is die ‘big 5.0.’ dan nog niet in zicht, het houdt me heus bezig. Ouder worden. En dan niet eens zozeer het feit dat ik steeds meer grijze haren ontdek.

‘Je bent zo oud als je je voelt.’ Of: ‘het is maar een getalletje.’ Heel cliché maar het zijn precies dit soort - vaak goed bedoelde - uitspraken waar men je mee om de oren slingert wanneer je ‘a certain age’ hebt behaald. Ik stuurde die vriendin van me daarom een kaart met deze tekst: Age is just a number but in your case a really high one. Ze snapte de knipoog uiteraard, maar dit was haar reactie: ‘Weet je, ik ben d’r trots op. Ik heb het maar mooi bereikt. Ik voel me goed en ik ben gelukkig. En dat is tijdloos.’ Bam! Precies dat.

Eigenlijk prijs ik mezelf vooral gelukkig dat ik ouder mág worden. So far… Dat is niet iedereen gegeven. Ik vind het soms alleen wat oneerlijk dat hoe beter ik in m’n vel zit, datzelfde velletje tegelijkertijd slapper wordt. Dat je dan - eindelijk! - de boel mentaal een beetje (een soort van) op orde hebt, en dat je lichaam dan begint af te…

Oké. laten we wel wezen. Iedereen heeft wel iets van ijdelheid in zich. Wees eerlijk. Ja toch? Niks mis mee. Zolang het een beetje binnen de perken blijft. En trouwens, die lijntjes, of wacht. Nu we toch eerlijk zijn… die rimpels zijn allang niet meer te tellen. De donkere kringen onder m’n ogen heb ik m’n hele leven al (met dank aan moeders voor de ‘slechte’ genen). En die haren zijn niet grijs maar zilverkleurig en dus heel charmant.

Hoe dan ook, we willen allemaal graag oud worden, maar we willen het liever niet zijn. Laten we er daarom van proberen te genieten, van dat ouder worden. En dan liefst zonder al te veel gebreken. Hoewel ik zelfs daarin nuchter ben. Het hoort er gewoon bij. Nu heb ik wellicht makkelijk praten. Ik ben immers nog relatief jong. Mijn echtgenoot daarentegen, die zit bijna aan de andere kant van vijfenveertig. Die heeft dan weer vet veel mazzel (hij is namelijk gezegend met beter genetisch materiaal) met zijn eeuwigdurende babyface.

Ach nou ja, je kunt niet alles hebben. En zolang mijn gezellige overbuurman (ook eentje met zo’n eeuwige jonge honden-look) me nog altijd ‘rockabilly-buurvrouw’ noemt, ben ik allang blij

www.femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl