Column van Femke

Kwetsbaar

Daar lig je dan, in isolatie. Je lijkt met de dag kleiner te worden. Dan word je wakker en met alles in je macht roep je me toe: mondkapje! Geschrokken spring ik lichtelijk in paniek de kamer weer uit, op zoek naar de mondkapjes. Eenmaal volgens protocol ‘aangekleed’, op gepaste afstand en omringd door desinfecterende middelen, begin je me uit te lachen. Het lukt je om er nog wat grapjes over mijn voorkomen uit te persen en me de gek aan te steken met mijn licht hypochondrische karakter. Voordat je weer in slaap glijdt, hoor ik je nog net zeggen: ‘als je zo de straat op gaat, denken ze vast dat je ergens bent ontsnapt, maar is de kans op corona misschien wel wat kleiner’.

Het is het moment dat Covid-19 Nederland heeft bereikt. Het moment dat ik bij elk kuchje dat ik hoor van schrik mijn kinderen - en het liefst iedereen om me heen - bestook met desinfectiegel (mooi Scrabblewoord, speelt iemand dat eigenlijk nog?). En nee, ik ben niet diegene die net de hele voorraad van dat spul heeft opgekocht. Alhoewel dat best had gekund...

Het is ook het moment waarop jij ligt te vechten voor wat je waard bent. En we meerdere keren bij je ziekenhuisbed staan met de berichtgeving dat het vermoedelijk de laatste keer is. Je hebt overeenkomende symptomen met het coronavirus, maar in jouw geval is de onderliggende oorzaak een andere. Eentje die het uiteindelijk van je gaat winnen. Alleen tot ieders verbazing niet nu. 

Na de ziekenhuisopname volgt een korte revalidatie en dan krijgen we een belletje: ‘je raadt het vast niet, maar over twee dagen ga ik weer lekker naar mijn eigen huis hoor’. Werkelijk, hoe doe je dat toch? Je bent bijna negentig, woont nog zelfstandig, hebt een druk sociaal leven, bent actief op sociale media en probeert ook nog op de hoogte te blijven van de actualiteit. Je hebt humor en zit vol levenslust. Dat terwijl je veel voor je kiezen hebt gehad in je leven. Je hebt twee kinderen verloren, waaronder mijn vader. Je bent meerdere keren ernstig ziek geweest. Je man, met wie je ruim zestig jaar samen was, leeft niet meer. En er is meer, maar dat is volgens jou niet van belang. Jij leeft nu. 

Die onbegrensde positiviteit is je kracht. Ook nu weer. Ondanks je kwetsbaarheid maak jij je ook niet druk om Covid-19: ‘Als het komt, dan komt het, maar ik doe er de deur niet speciaal voor open’. Diep respect heb ik voor jouw levenshouding. Relativeren, bijvoorbeeld vanwege dat nare virus? Dan denk ik aan jou. 

Je hebt niet het eeuwige leven, maar er is weer wat verlenging. Dat koester ik want je bent zo’n groot onderdeel van ons leven. Maar, je bent toch ook kwetsbaar... We leven in een complexe, vluchtige tijd. Laten we daarin waar mogelijk relativeren, blijven koesteren wat we hebben en zoveel mogelijk zorg dragen voor elkaar.

Esther