Column Sanne Verhoef: Wat je zegt, ben je zelf!

Met uitzondering van TikTok en SnapChat, gebruik ik ze allemaal in meer of mindere mate. Ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Ongemerkt breng ik er meer tijd op door dan me lief is, terwijl het echte leven zich offline afspeelt. Tegelijkertijd biedt het online gebeuren ook voordelen. 

Zo geniet ik bijvoorbeeld ontzettend als op mijn Facebook tijdlijn prachtige foto’s van de Westhoek voorbij komen van vrijbuiter en kunstenares Brenda. Met later schilderijen van haar hand, geïnspireerd door de unieke schoonheid van het gebied. Een vreugdesprong toen ik vernam dat Wad Noflik een award in de wacht heeft gesleept bij De Nederlandse Horeca Prijzen. En een glimlach bij een bericht van Yonie; ze had het Noarderleech gekiekt onder een strakblauwe hemel. Badend in het zonlicht, inclusief haar langgerekte schaduw vergezeld van een vrolijk ‘Krijg je lange benen van, dit mooie weer!’ Geweldig! Ouwe Sylsters Bertus en Joukje, van wie één van de dochters aan de andere kant van de wereld woont, zijn het ongetwijfeld met me eens dat een platform als Facebook fijn is om op afstand te kunnen meeleven, meegenieten en je verbonden te blijven voelen, ondanks het ontbreken van live, fysiek contact. 

Naast mooie, vrolijke, gekke, leuke en informatieve dingen, schuwen mensen niet om pijnlijke, verdrietige dingen te delen: het overlijden van een dierbare. De diagnose van een levensbedreigende ziekte. Of een andere impactvolle gebeurtenis. Zo heb ik zelf na mijn eenzijdige plotsdoofheid met bijkomende ellende ontzettend veel gehad aan de groep Plots- en Laatdoven en nog… Het online delen, reacties van medeleven, steun en lotgenotencontact kan dan ook troostend en helend zijn. Mensen bepalen in de regel zelf wat ze online plaatsen en hoe. Waar ik niks mee heb, zijn mensen die gewapend met hun mobiele telefoon met de optie ‘filmen’ op standby, zich in een situatie manoeuvreren waarbij ze iets of iemand provoceren, met de bedoeling dat vast te leggen en voor ‘likes’ online te delen. En dan de types die in een sportschool, supermarkt of andere drukke openbare gelegenheid filmpjes opnemen met zichzelf in de hoofdrol en denken de omgeving te kunnen regisseren. Bizar toch? En niet te vergeten de influencers, al dan niet van koninklijke bloede, die gefilterd en met bekakte toon van alles en nog wat ‘endorsen’. Ja… hele zinnen Nederlands zijn daar niet meer bij. Het moet vooral ‘cute’ zijn en ‘awesome’.  Onder de filmers zijn er ook die juist anderen ongevraagd filmen en de resultaten online posten; ter lering ende vermaak, als wraak, om iets uit te lokken of gewoon om aandacht…. de keerzijde van Social Media... bijzonder ook, dat veel mensen zich online anders gedragen/uiten dan in het echte leven. Lafhartige reacties die vanuit anonieme accounts geplaatst worden en allesbehalve aardig zijn. 

Onlangs stuitte ik op zo’n reactie die was geplaatst bij een krantenartikel naar aanleiding van het winnen van het huis op Ouwe Syl: ‘Zie haar als buurtbewoner in Arnhem graag vertrekken. Naar, antisociaal en egoïstisch mens. Komen ze in dat dorp nog wel achter’. Jammer dat ik de reactie niet eerder had gezien. Dan had ik mijn buurvrouw en haar partner in Arnhem voor vertrek zeker nog even persoonlijk bedankt ; ) Enfin…. dit was nog onschuldig. Er zijn mensen die online verguisd, bedreigd en dood gewenst worden door toetsenbordhelden. Communicatieve vaardigheden worden er zo niet beter noch hoffelijker op. Dat vind ik echt een minpunt. Verder kan ik morgen een bericht op Instagram of Facebook plaatsen. En volgers/vrienden kunnen het evengoed pas volgende maand zien en er eventueel een reactie bij plaatsen… of niet. Er is dan meer sprake van opvolgend eenrichtingsverkeer. Het is voor mij inmiddels sport om berichten en reacties daarop te analyseren. Het helpt mij om bewuster te communiceren. Wetende dat anderen onze spiegels zijn, denk ik bij het zien van ongenuanceerde reacties en scheldkanonnades tegenwoordig ‘Wat je zegt, bent je zelf!’ En zo is het

Sanne Verhoef