Column Sanne Verhoef: Wachten tot je een ons weegt

‘k Ben toen éénzijdig plotsdoof geworden. Met nog Tinnitus en Hyperacusis werd het gehoorverlies als ‘complex’ aangemerkt. En belandde ik in de wondere wereld van o.a. GGMD en het Audiologisch Centrum. Inmiddels is ’t maart, 9 maanden verder. De tijd van conceptie tot de geboorte van een nieuw mensenkind. Lange wachttijden, slechte communicatie bij de instellingen en een inefficiënte werkwijze maken dat er nog steeds niet duidelijk is of ik 1 of 2 hoortoestellen nodig heb. En of die nou wel/niet bicross moeten zijn. De logopediste naar wie ik voor spraakafzien ben doorverwezen, heeft met haar programma van 20 weken duidelijk ook alle tijd. Tijd die ik gevoelsmatig niet heb. Het bedrijf waar ik werkte moest noodgedwongen afscheid nemen van mensen. Zodoende is per medio februari mijn tijdelijke contract niet verlengd. En moet ik wederom op zoek naar werk, met nu mijn auditieve beperking als extra uitdaging. De frustratie over stagnerende vooruitgang door het uitblijven van passende hulp bij gehoorverlies, is bijna groter dan het gehoorverlies zelf. Bijna… Maar… “Elk nadeel heb z’n voordeel” aldus Cruyff. Tja.. wachten. 

Hoe zit dat eigenlijk met die voordelen? Na mijn dagelijkse ochtendduik in het Gooimeer drink ik met het ploegje altijd ‘tijgerthee’. Wachten tot die is afgekoeld, voorkomt blaren op de lippen. Da’s zeker een voordeel. En dat ik tot 10, nee zelfs tot 100 heb geteld, heeft ook voorkomen dat ik een maatschappelijk werkster van de GGMD ben aangevlogen. Met informatie die ik in december had gekregen, had ik me aangemeld voor een training. Vervolgens werd mij in februari verteld dat ze die training niet geven. Een ongetwijfeld goed bedoeld “Soms moet je tegenslag hebben om sterker te worden” later in het gesprek, deed de deur dicht. Hmm… wachten. In wachten zit ook iets voorwaardelijks: als dit, dan dat…. Als ik ergens op wacht, dan ben ik bezig met iets dat nog moet gebeuren. Ik ben dan niet in het NU. En de kunst van in het NU zijn, is accepteren dat het goed is zoals het is. Niks wachten. En feitelijk dus ook geen problemen. Pfffffff…. Best lastig… nu… Enfin. Evengoed heb ik ervaren dat wachten onwijs leuk kan zijn. Neem bijvoorbeeld vakantie voorpret. En ik weet nog dat ik in mijn toentertijd woonplaats Arnhem op de bus stond te wachten richting het Gelredome. Vlak vóór aanvang van een voetbalwedstrijd van Vitesse. Fans hadden alvast op de overwinning ingedronken in de stad. Een man met overduidelijk iets teveel op kwam met zijn drankkegel op me af. Ik weet nog dat ‘ie me aankeek en heimelijk fluisterde: “Jij bent toch van TV? Katja, Katja Schuurman?”  Yep… hij was ver heen. Maar ik fluisterde terug: “Niet verder vertellen. Ik ben er ff tussenuit. Prettige wedstrijd”. Hij knipoogde, duim omhoog en waggelde terug naar z’n maten. Ik vond ‘t wel vermakelijk…

Maar nu zo deze tijd van het jaar, kan ik niet wachten tot het voorjaar is. Overigens is dat verlangen hier wel minder heftig dan in mijn tijd op Ouwe Syl. Herfst en winter daar, met de grijze kale akkers, weinig volk op de been en de wind die meedogenloos over het Noarderleech kon jagen, heb ik veel intenser ervaren. Langs het Gooimeer kan het weliswaar ook spoken. Maar toch voelt het hier anders, minder intens. De zon heeft zich inmiddels al een paar keer goed laten zien. Onmiddellijk komt dan alles tot leven. Een straat met over de hele lengte bomen vol kersenbloesems krijgt zo ineens een sprookjesachtig aanzien. Nog even en dan kunnen we weer terrassen. Gniffelend bedenk ik me, dat het wel wat zou zijn als ‘wachten tot je een ons weegt’ letterlijk kon. Dan zou ik bij mijn streefgewicht stoppen. Tijdschriften die aanmoedigen nu te starten om van de zomer bikini-proof te zijn, kan ik dan lekker negeren. Stiekem doe ik dat toch al, aangezien ik zomers ga voor streeploos bruin. Maar vooruit. Nog heel even wachten tot het iets warmer is…