Column Sanne Verhoef: Vrijwilligerswerk

Zodoende heb ik geregeld dat ik bij een woonzorgcentrum bij mij in de buurt handmassages mag geven aan bewoners. De fase ‘kat-uit-de-boom’-kijken is inmiddels voorbij; bewoners en personeel groeten hartelijk zodra ze me zien. Waar tijd, planning en een gestructureerde, doelgerichte aanpak punten zijn waar ik tijdens het werk op stuur, ben ik daar in het contact met bewoners en bij het geven van de handmassages totaal niet mee bezig. 

Een doordachte pitch met het voorstel voor een try-out voor handmassages heeft er weliswaar voor gezorgd dat ik binnen kwam, daarna echter was het ‘go with the flow’. De handmassages zijn goed ontvangen. En inmiddels is er een vast aantal bewoners bij wie ik langs ga. Het zijn voornamelijk bewoners die bedlegerig of minder mobiel zijn. En daardoor weinig of niet kunnen deelnemen aan activiteiten in het woonzorgcentrum. Met de handmassage hebben ze zo toch iets extra’s. 

Zo kom ik bij een vrouw die graag vertelt over de eerste ontmoeting met haar man. Over de beginjaren van hun huwelijk in Amsterdam en haar werk in een fourniturenzaak. Ze vloekt telkens als ze vertelt dat ‘de rotzak’ haar door een kloteziekte veel te snel verlaten heeft. Ik laat haar het verhaal vertellen zo vaak ze wil. Inmiddels weet ik ook welke vragen ze steevast stelt. Telkens veins ik verrassing bij de tips waarvan ik weet dat ze die gaat geven. En complimenteer ik haar tot ze bloost. Het contact vind ik goud. 

Dat geldt ook voor de overlegmomenten die ik heb met haar bovenbuurvrouw over kleuren die ze wil gebruiken om mandala’s te verfraaien. Terwijl ik zacht haar handen masseer luister ik met plezier naar haar afwegingen of ze blauw of misschien toch beter rood kan gebruiken voor besjes. Of dat ze eenzelfde kleur groen moet gebruiken of toch een iets frissere variant. 

Dan is er een dame die graag vertelt over biografieën van bekende Nederlanders die ze gelezen heeft. Een intrigerende vrouw; toen ik aangaf dat iets in haar spraak Duits klonk, vertelde ze mij dat ze inderdaad een Duitse is en praat ik ook regelmatig Duits met haar. Ze vertelt over haar jeugd. En dat ze in Engeland en Amerika gewerkt heeft als kinderverzorgster/au pair. Ze vertrouwde me toe dat ze zelf nooit getrouwd is en geen kinderen heeft. En wijst vervolgens trots naar foto’s met daarop de families waarvoor ze gewerkt heeft, waarmee ze tot op de dag van vandaag nog contact heeft. Ga ik weg bij haar dan drukt ze mee steevast op het hart de deur goed dicht te doen, omdat ze last heeft van fruitvliegjes…ik moet dan altijd glimlachen. 

Daarna ga ik naar een allerliefste vrouw die eenzijdig verlamd is. Dat ze pijn heeft zal ze nooit laten merken. Ze verwelkomt me met een grote glimlach. Toont trots haar nagels die ze de vorige dag in een vrolijke kleur heeft laten lakken. En deelt wat ze zoal heeft meegemaakt, terwijl ik met zachte knedingen haar hand masseer. 

Daarna ga ik naar het zitje in de hal waar een drietal, 2 dames en een heer, een geanimeerd gesprek voert. Het had op mijn komst zitten wachten; het ontroerde me. Om beurten masseer ik hun handen, terwijl het gesprek onverminderd doorgaat; over het eten. Over activiteiten van die week. Over het weer en klagende medebewoners… 

Het heet dat je vrijwilligerswerk doet voor een ander. Ondertussen hebben deze mensen er geen weet van dat ze míj een cadeau geven: het is fijn te voelen dat mensen uitkijken naar m’n komst. Dat zij zich in al hun kwetsbaarheid openstellen om een handenmassage te ontvangen en me deelgenoot maken van hun ervaringen. 

Ontroerd en dankbaar dat ik zo kleur mag geven aan hun (leef)wereld die soms per dag al, een stukje kleiner wordt. Dank jullie wel…  

Sanne Verhoef