Algemeen

Column Sanne Verhoef: Vertragen...

Over vertragen, essentie en Ouwe Syl

Op weg met de auto en in een vette file terecht komen. Op een perron staan en horen dat je trein, door een storing in de bovenleiding of blaadjes op het spoor, is uitgevallen. Al 2 redenen om op ‘t Bildt te willen wonen, want vette files en vertragingen op het spoor heb je er niet. Als er al iets van filevorming is, dan is dat op vaste momenten in het jaar wanneer grote landbouwwerktuigen zich over de vaak smalle weggetjes verplaatsen richting de akkers. Het is dan ongeschreven regel dat je rustig volgt tot het voertuig afbuigt. Of op een breder stuk van de weg uitwijkt, om je te laten passeren.

Een moment om gas terug te nemen…letterlijk. Je hebt dan vervolgens alle tijd om van de omgeving en prachtige luchten te genieten. Of om je favoriete lied op ‘repeat’ te zetten en ongegeneerd mee te galmen. Vertragingen als deze zijn feitelijk cadeautjes. Met m’n eenzijdige plotsdoofheid sinds vorig jaar, is er voor mij keihard op de rem getrapt. In het traject waarin ik nu zit, heb ik ontdekt dat ik vanaf het moment dat ik wakker word, ‘aan’ sta. En in de hoogste versnelling door de dag jakker. Bevorderlijk voor welzijn en gezondheid is dat niet, zo blijkt. Doe ik dat expres? Nee, natuurlijk niet. ’t Is de aard van ’t beestje om de pas erin te hebben, door te pakken en steeds dóór te gaan. Werkgevers hebben ervan geprofiteerd. En met hobby’s en maar 24 uur in 1 dag, past zo’n inslag ook. Immers: zo veel te zien, te doen en te beleven en zo weinig tijd…

Tegenwoordig dwingen overprikkeling van mijn brein en vermoeidheid door luisterinspanning me, om alles in een tandje lager te doen. Om keuzes te maken in wat ik doe op een dag en hoeveel. Kwaliteit boven kwantiteit. Een uitdaging. Wel één die voordelen biedt. Want door te vertragen ontstaat er ruimte. Ruimte om te voelen; wat goed voelt en wat niet. Ruimte om bewust(er) te kijken naar de energiebalans; wat zijn energievreters? Waar krijg ik energie van? En daar dan activiteiten op in te plannen. Even gezellig de stad in, een terrasje pakken, naar een festival, of gezellig uit eten… daar hoefde ik eerder niet over na te denken. Nu zijn het activiteiten waarmee ik dik in het rood ga qua energie. Het is niet langer en-en-en, maar of-of. Ik kan ze inplannen, maar dan wel in combinatie met strepen in mijn agenda voor even helemaal niks. ‘k Kan er nog regelmatig om janken. Dat mensen die al 18 jaar met dat bijltje hakken hetzelfde aangeven, is troostrijk en ontmoedigend tegelijk. Echt wennen doet het dus nooit.

De reden dat ik m’n plotsdoofheid hier wéér de revue laat passeren? Omdat ik ervaren heb dat de wereld van doven en slechthorenden een verborgen wereld is. Eén die geen onderdeel is van de horende wereld, maar die ernaast bestaat. Dat het grote inspanning vraagt om in de horende wereld te blijven meedraaien. En dat het risico van isolement of sociale uitsluiting op de loer ligt: ook door iets als een gehoorbeperking leer je je echte vrienden kennen… maar opnieuw dat warme gevoel voor Ouwe Syl, de omgeving en de mensen…geen files op de snelweg of oponthoud op het spoor.

En zeker geen mensen die mensen uitsluiten: het gevoel van betrokkenheid en saamhorigheid is er ongekend groot; er is plek voor iedereen. Vermoedelijk zo gegroeid, omdat de streek niet voor watjes is; de uitgestrekte landerijen kunnen zeker in de herfst en winter, een desolate indruk maken, versterkt door regen en de wind die meedogenloos over de landerijen jaagt, tuinsets door de lucht kan laten wervelen en grote schuren omver blazen…

Blootgesteld aan de elementen en hun oerkrachten, is het leven in het hoge noorden teruggebracht tot de essentie en gestript van lagen vernis. ’t Bildt, Ouwe Syl, is daardoor voor mij bij uitstek een plek om te vertragen. Om tot verstilling te komen en de essentie te voelen. Met mensen die voelen als ‘thuis’; een rijkdom en voorrecht om te hebben mogen ervaren en om naar terug te kunnen keren.

’t Is iets dat ik koester.

Sanne Verhoef