Column Sanne Verhoef: Over genieten.

Nou ja stilte… de rust. De natuur is immers allesbehalve stil. Behalve dan de woestijn. Jaren geleden, tijdens een backpackavontuur door Syrië en Jordanië, heb ik volledige stilte ervaren in de woestijn; een onvergetelijke ervaring! Die trip was een wonderlijke combinatie van kunst en cultuur; in o.a. Damascus en Aleppo heb ik genoten van ‘t straatbeeld dat zó anders is dan hier. Straatjes en steegjes leken wel als uit een filmset van Sprookjes uit 1001 nacht. Ik kwam er ogen en oren tekort en genoot van de bezoekjes aan kleurrijke markten waar ‘t een drukte van jewelste was. Kruiden, specerijen, vlees en kleding wisselden er tijdens levendige gesprekken met veel keelklanken en drukke handgebaren, van eigenaar. 

Er was geen touw aan vast te knopen. ‘t Bezoek aan steden werd afgewisseld met de gang naar meer afgelegen en dunner bevolkte gebieden, zoals Homs, waar ik ‘t kruisvaarderkasteel Krak des Chevaliers bezocht. En Palmyra, Stad van Duizend Zuilen, die ik nog in ongehavende toestand heb kunnen bewonderen. In een verzengende hitte heb ik daar tegen ‘golden hour’ een enorme heuvel beklommen die uitzicht bood over ‘t gebied… adembenemend mooi. Verder heb ik gezien hoe uiterst voorzichtig, met minuscule kwastjes, prachtige mozaïekvloeren werden ontdaan van eeuwenoude zandlagen. En al mijmerend gezeten in ’t amfitheater, waar ik me probeerde voor te stellen wat zich daar zoal heeft afgespeeld. Ook Petra, de bekende historische stad in Jordanië heeft diepe indruk gemaakt; de wandeling eerst door de kloof waarvan je uit de reisgidsen weet dat je op enig moment op de graftombe Al Khazneh stuit. Die eerste aanblik was fenomenaal! En dat gold ook voor ‘t hoger gelegen Ad Deir. 

Jammer dat ik pas na thuiskomst ontdekte dat kunstenares Gerti Bierenbroodspot een atelier in Petra had. Na me een lange dag ondergedompeld te hebben in de bijzondere energie van Petra, stond een bezoek met overnachting in Wadi Rum op ‘t programma. Een lid van een nomadenstam, die zich af en toe als gids opwierp, dropte me met rugzak, slaapzak, dekens, een maaltijd en een voorraad water middenin de woestijn met de belofte me de volgende dag te komen ophalen. In de woestijn was niets te horen. Die ontdekking vond ik zowel indrukwekkend als angstaanjagend; geen vogels, geen wind, geen ritselende blaadjes… niks. Alleen een eindeloze zandvlakte met links en rechts wat rotsformaties. Enorme hitte en totale oorverdovende stilte… In de avond daalde ‘t kwik in razend tempo en was ‘t al gauw donker. De extra dekens waren meer dan welkom. Na de maaltijd nestelde ik me in mijn slaapzak om me te vergapen aan een sterrenhemel zoals ik die nog nooit had gezien; sterren, flonkerend als diamanten, leken wel te plukken. En ondertussen bleven mijn oren gespitst. 

Inmiddels is me duidelijk dat ‘t gehoor van onschatbare waarde is voor lokalisatie en plaatsbepaling. Op ‘t Noarderleech, met eveneens een gevoel van weidsheid, was er altijd ‘t ruisen van de wind, ‘t geluid van ganzen en soms paarden die er tevreden graasden. En ook in natuurgebied De Slufter op Texel waar ik pas nog in alle vroegte genoot van ‘t onaards mooie en uitgestrekte landschap, ‘t geluid van scholeksters, ganzen en de branding op de achtergrond. In de woestijn echter he-le-maal niets! Zelfs niet een echo van mijn eigen stem…  

Ik kan goed alleen zijn. Maar denkend aan die ervaring vraag ik me af hoe c.q. hoelang ik het er in die immense stilte zou kunnen volhouden zonder door te draaien. Grinnikend bedenk ik me dat ‘t orkest dat ik sinds mijn eenzijdige plotsdoofheid bij overprikkeling hoor, dáár weleens m’n redding zouden kunnen zijn. Hoera, vooruitgang! Ik kan er al grappen over maken. Enfin. 

Stilte en rust zijn voor mij belangrijk als ’t gaat om genieten en opladen. 

En wat ben ik blij dat me dat lukt, ongeacht waar ik me op deze aardbol bevind.        

Sanne Verhoef