Column Sanne Verhoef: Lichtpunten

Zeker op dagen dat de zon vuurrood opgaat, er zich wolken formeren die regen voorspellen en ganzen luid gakkend in v-formatie overtrekken… prachtig! Het kwik zakt al regelmatig onder de 10 graden. Voor volgende week is een nachttemperatuur onder het vriespunt voorspeld. Met overdag een paar graden boven nul. Grappig dat dan nu juist het zwemgroepje groeit. De laatste dagen zwaaien dik ingepakte mensen die hun hond uitlaten naar ons. Vergezeld van een “Stoer hoor, bikkels!” Voor de statistieken: het merendeel van die bikkels is vrouw; de mannen zijn veruit in de minderheid. Ook hier ; ) De initiatiefnemers van het groepje ‘Koudwaterdip’ zijn enorm betrokken bij de nieuwe aanwas. Ze begeleiden nieuwkomers goed bij de eerste duiken, opdat zij enthousiast terug blijven komen. Het gaat ze prima af, want met een “Zegt het voort” zijn er zo al aardig wat nieuwe mensen aangehaakt. Dipmotieven verschillen. De blijheid en opgetogenheid na afloop, is echter gelijk. Het zorgt voor een gevoel van verbinding en daar geniet ik van. Wat koud douchen en zwemmen in buitenwater mij geleerd hebben, pas ik nu ook toe in de situatie van mijn auditieve uitdaging. Gedachteloos en zonder (gevoels)waarde toe te kennen probeer ik ‘te zijn’ met mijn eenzijdige plotsdoofheid, inclusief fluiten, zoemen, brommen, echoën en kaatsen van geluid. Een duik in het koude frisse, gaat me vooralsnog beter af. Bij het vinden van een nieuwe indeling van mijn leven met bijpassende (energie)balans, verliest wilskracht het van mijn brein; dat is continu overprikkeld vanwege moeite om geluid en de richting van waaruit dit komt, te registreren. Ik ben beland in de wereld van plots- en laatdoven. Een wereld waarvan ik weliswaar wist dat die bestond, maar geen flauw benul had van wat die inhield tot afgelopen juni. Waar je bij de huisarts folders aantreft over onderwerpen variërend van aambeien tot zelfmedicatie, verlaat je de spreekkamer van een kno-arts, met in mijn geval een aantasting van het gehoor zonder aanwijsbare oorzaak, en moet je zelf je weg vinden. Dankbaar voor organisaties als Stichting voor Plots- en Laatdoven, Stichting Hoormij, Roel en andere lieve lotgenoten die bereid zijn hun traject, ervaringen en tips te delen. Zo ben ik via hen gewezen op de voorziening schrijftolkuren; inmiddels aangevraagd en toegekend. Blij ook met de audicien die ik hier heb. Op loopafstand. Zeker ook een voordeel van mijn huidige woonplaats. Lange wachttijden voor onderzoek en ondersteuning via het audiologisch centrum liggen inmiddels achter mij. En binnenkort start ik met het testen van toestellen. Categorie 5 voor ingewijden. Waar ik na het indoen van mijn contactlenzen weer scherp zie, ben ik er al voor gewaarschuwd dat hoortoestellen geluid helaas niet 100% natuurgetrouw kunnen reproduceren. Wie met gemak even ruim 4.000 euro kan missen, kan voor ‘vrije markt-‘ of ‘buitencategorietoestellen’ gaan. Die leveren een betere geluidsweergave, omdat de toestellen over meer kanalen beschikken die elk afzonderlijk kunnen worden afgesteld. Helaas geen verzekeraar die dit vergoedt. Alsof horen ‘n luxe is... Dus op zoek naar een verzekeraar die dan in elk geval op basis van categorie 5 vergoedt en bijbetaling toestaat. Een puzzel. Van een re-integratiecoach en lotgenoten heb ik begrepen dat mij een (in)spannende periode wacht. Hun tip: begin een hoorschrift. Plop de toestellen in. Pak met tussenpozen eerst ‘normale’ dagelijkse dingen op. En maak zoveel mogelijk aantekeningen. De audicien kan hoortoestellen daarmee zo gunstig mogelijk afstellen. Dus voorzichtig weer autorijden. Muziek luisteren. Boodschappen doen in de supermarkt met ronkende koelingen, afzuigsystemen en rammelende winkelwagentjes. Een stukje met de bus. Een bakkie doen bij Linda van Lady Colors, de leukste boetiek hier. En een ontbijtje pakken bij Bakker B. om de hoek met Randolph, een van mijn zwemmaatjes. Alles om te wennen aan een nieuw normaal. Lichtpunten in deze donkere dagen voor Sint en kerst die ik waardeer en koester. Fijne dagen allemaal!