Column Sanne Verhoef: Goede voornemens

elk jaar massaal van alles voor: minder eten/drinken. Meer bewegen. Vaker bij schoonfamilie langs. En elk jaar belanden die goede ergens halverwege januari in de spreekwoordelijke prullenbak. “Maar dit jaar wordt ‘t anders,” roepen we dan dapper. Om ons dan tijdens de nieuwjaarsrecepties weer te buiten te gaan aan allerlei lekkers. Wat is dat toch met die 1 januari? ‘t Lijkt warempel wel de enige datum voor een frisse, nieuwe start. 

Ik zie dat toch anders. Een voornemen is immers geen product met houdbaarheidsdatum. Of het nou 1 januari, 15 april of 14 augustus is: elke dag is een nieuwe mogelijkheid om iets te veranderen. Wacht je echt tot het nieuwe jaar om gezonder te eten? Dan voelt die extra appelbeignet op 31 december misschien wel extra verleidelijk. Immers: morgen mag het niet meer. Misschien zit daar wel de crux met goede voornemens; we maken ze vaak te groot. Tja… leg de lat te hoog en je gaat er vanzelf een keer onderdoor. “Ik ga elke dag naar de sportschool” klinkt fantastisch in theorie. Maar in de praktijk gaat ’t anders: je hebt een razend drukke week. Veel sociale verplichtingen en je voelt je al niet topfit. De bank en Netflix lonken. En voor je het weet zit je daar dan…. met een zak chips, drop of chocolade. En terwijl je lekker zit te knagen, knaagt er ook een schuldgevoel over het abonnement bij de sportschool… 

Ik heb besloten ‘t anders te doen. Hengel ik die baan binnen? Dan drink ik daar zeker een bubbeltje op! Verder geen grootse voornemens. Ik ga op zoek naar een roze bril voor meer licht en luchtigheid. En een houding dat alles goed is, zoals het is. ‘k Richt me op feel-good-dingen die zich gemakkelijk laten afstrepen: ’s ochtends starten met Reiki. Dagelijks een blokje om. 3x per week een dompelbad in ‘t Gooimeer. Het snoepen beperken tot gezonde snacks in het weekend. En de dag afsluiten met een terugblik op de dingen waarvoor ik dankbaar ben. 

‘Goede voornemens’ klinkt ook zo zwaar. Ik noem ze liever afspraken met mijzelf. Daar ga ik serieus mee om. Maar niet zo, dat ik ga panieken of me schuldig ga voelen wanneer iets even niet lukt… Met alles dat er in de wereld speelt en de extra uitdagingen op mijn pad, vind ik het leven al pittig genoeg. Daar hoeft niet nog ‘s extra druk bovenop. 

Het goede voornemen om die reis naar Brazilië te maken ga ik zeker verwezenlijken, alleen niet op korte termijn. Ik ga stug door met de taalcursus Braziliaans Portugees: ondertussen kan ik ‘t aardig lezen. En wat huis-tuin-en-keuken-dingen formuleren. De cursus komt echter op een iets lager pitje vanwege een cursus gebarentaal waarmee ik ben gestart; niet de formele 4-jarige opleiding, maar een cursus spraak-ondersteunende gebarentaal. 

Extra stimulans hiervoor is dat er bij het bedrijf waar ik gesolliciteerd heb, dove mensen werken. En het spreekt voor zich dat als ik hun collega word, ik ook met hen wil kunnen communiceren. Ondertussen hoop ik dat mijn gehoor niet verslechtert en ik wel gebarentaal moet leren…. Gebarentaal is helaas niet universeel; anders was ‘t voor een Plan B wellicht een optie om naar zonnigere oorden te vertrekken en daar met dove kinderen te gaan werken…. 

Vooralsnog hoop ik op de realisatie van Plan A; te gaan werken bij een prachtig bedrijf dat zich richt op communicatie voor doven, slechthorenden en doof-blinden, zodat zij kunnen blijven deelnemen aan de maatschappij. Wat zou ik dáár graag aan bijdragen! 

Ik neem me voor dat ’t al zo is. Dat de vibes er maar voor mogen zorgen dat er een mogelijkheid wordt gevonden. En dat de beslissing in mijn voordeel uitvalt… 

M’n koffie is inmiddels koud. Maar ‘k ben klaar. Klaar ook voor ‘t nieuwe jaar. 

2025: kom maar door!  

Sanne Verhoef