Column Sanne Verhoef: De kracht van lettergekte

Met pijltjes erbij die de schrijfrichting aanduidden. De bladzijdes aan de rechterkant waren nagenoeg leeg. Deze waren slechts voorzien van regels met puntjes die aangaven waar je met het schrijven van een teken, krul of letter moest beginnen. Maar eerst moesten alle tekens aan de linkerkant netjes overgetrokken worden met het overtrekpapier. Daarna wachtte de uitdaging om het zelf te doen, zonder voorbeeld om over te trekken. Geweldig vond ik dat! Nog mooier werd het, toen letters betekenis kregen. En ik ontdekte dat je er woorden en zinnen mee kon maken. Fascinerend vond ik dat en nog steeds. Want ga maar eens na, eind december ’24 telde Nederland ruim 18 miljoen inwoners. Een aantal daarvan kan (nog) niet kan lezen en/of schrijven of spreekt (nog) geen Nederlands. Maar de rest gebruikt de 26 letters van ons alfabet. Dat aantal letters echter, biedt oneindige mogelijkheden om ons uit te drukken in woorden en zinnen; zingend... fluisterend... schreeuwend. Zoveel manieren om iets te zeggen, met of zonder nuance. Direct of tactisch verpakt. Een compliment... Woorden die verrassen, verbazen, verdrieten of ontroeren. En woorden die als een mokerslag raken. Of als een zweepslag, striemen achterlatend op de ziel. Zoveel schrijvers en dichters en er komen er dagelijks nog steeds bij. En dan vraag ik me wel eens af of er ooit een moment komt waarop alles gezegd is... Ik betwijfel het... En is het in de muziek niet precies zo? Er mogen soms dan wel rechtszaken plaatsvinden op verdenking van plagiaat, maar ook muziek lijkt een onuitputtelijke bron. Bijzonder toch, als je erover nadenkt? 

Enfin... Terug naar de letters... in de speurtocht naar een passende plek op de arbeidsmarkt waarin ik met mijn complexe gehoorbeperking kan functioneren zonder mijzelf te slopen, ziet het ernaar uit dat mijn fascinatie voor letters mijn redding gaat worden; na een telefonische screening, een eerste online sollicitatiegesprek en binnenkort een gesprek met de directeur op locatie, verwacht ik voor april uitsluitsel. Spannend, want met een complexe gehoorbeperking is de spoeling van geschikte banen aanmerkelijk dunner. Het valt een buitenstaander niet uit te leggen, temeer ook omdat mijn beperking niet zichtbaar is. ‘t Is in elk geval noodzaak om met het ‘deukje’ dat ik heb opgelopen, voorwaarden te stellen aan een werkplek/omgeving. Spijtig genoeg val ik niet binnen het doelgroepenregister, zodat mijn ‘deukje’ niet vergezeld gaat van een bonus wanneer een werkgever mij aanneemt. Stiekem hoop ik nog op een schrijfopdracht, omdat mijn denk- en schrijfcapaciteit zo’n beetje het enige is dat qua zelfvertrouwen niet geknakt is. Vingers gekruist. Ik popel om weer te kunnen meedoen in het arbeidsproces, om weer iets van toekomstperspectief te hebben. Om inkomen te hebben waarmee ik financieel in staat ben mijn eigen broek op te houden. Om weer plannen te kunnen maken en te kijken welke van mijn dromen ik nog wel kan realiseren. Ongetwijfeld zit in lettergekte en in mijn liefde voor taal/communicatie de oplossing. Misschien is het tijd om mijn foto-dichtbundel af te maken en de wereld in te sturen. Of om mijn ontluisterende ervaringen van de afgelopen 1,5 jaar op te tekenen, misstanden bij instanties als o.a. GGMD aan te kaarten en me aan te sluiten bij lotgenoten, tevens ervaringsdeskundigen die zich inzetten voor inclusie. Ergens moet er een keer licht zijn aan het einde van de tunnel. Ik leg de laatste hand aan de voorbereidingen voor mijn sollicitatie en zorg dat waar ik invloed op heb, van a tot z geregeld is. Voor de rest moet ik vertrouwen hebben, dat wat voor mij bestemd is, mijn kant op komt. Een schrale troost is, dat ik niet de enige ben. En ja… ik weet, het kan altijd erger…. 

Vanaf hier in elk geval een hart onder de riem van eenieder die op welke manier ook worstelt om overeind te blijven. Je doet ertoe! Houd moed en geef niet op. ‘t Gaat ons lukken, wedden?

Sanne Verhoef