Column Sanne Verhoef: Blik op ' 24

Van de wereld om me heen begrijp ik steeds minder. Werd een gezin eerder gezien als hoeksteen van de samenleving, de woke wind legt daar een bom onder. Goddelijke energie van het mannelijke en vrouwelijke wordt ontkracht en vernietigd. In een shakebaker gemengd tot een cocktail die driftig gedeeld wordt tot dronkenschap volgt: onbegrip, verdeeldheid, onverdraagzaamheid… in verwarring over wie of wat men is, meent men daarna de uitkomst ervan te moeten opdringen en labelen. Met onomkeerbare processen wordt er in gezonde lichamen gesneden. Met als resultaat een buitenkant, slechts een facade, die fysiek, mentaal noch anderszins ooit het oorspronkelijke zal kunnen evenaren dat obsessievelijk wordt nagejaagd. Men moet alles maar kunnen maken, zijn en hebben. Het draait echter maar om één ding: geld! Crisis worden aangekondigd. Handig voor partijen die daarbij te winnen hebben; ze bieden dan toevallig nét de oplossing. Verhogen vlak voor die tijd prijzen. En passen tarieven en voorwaarden aan. Zo voorspelbaar inmiddels… 

Dat er publiekelijk van fetishes en kinks moet kunnen worden genoten, vind ik wat van. Net als van dat bezitters van kinderporno er met een “foei” vanaf komen, als ze voor ’t eerst hierop betrapt worden. Het is een tijd waarin tot vrouwen getransformeerde mannen tot schoonheidsideaal verheven en gekroond worden. En mannen zich onder valse voorwendselen een plek toegeëigend hebben in vrouwensporten en zo victorie kraaien. Iets dat hen bij deelname in de eigen categorie maar niet wilde lukken. Het gebeurde allemaal in ’24. ’De wereld snakt naar Friese nuchterheid’, denk ik dan…’t Is mens-eigen om vast te houden aan wat fijn is. En weg te willen stoppen of te ontwijken wat pijn doet of wringt…. 

Sinds mijn eenzijdige plotsdoofheid, het verliezen van mijn baan en een hel-van-een-traject waarin ik daardoor terecht gekomen ben, is mijn wereld letterlijk kleiner geworden. Zit in een spagaat, ergens tussen wal en schip, met water dat me tot de lippen komt. Niet zijnde het water van het Gooimeer, waarin ik nog regelmatig een verfrissende duik neem en geniet. Ik wil nu ook stilstaan bij het goede dat het jaar me gebracht heeft, waarvoor ik onwijs dankbaar ben. Dat er nog steeds plek in de Stienser is voor mijn pennenvruchten; als een navelstreng verbindt het mij aan Ouwe Syl en omgeving waaraan ik mijn hart heb verpand, ook nu ik weer centraal in het land woon. Ik dank mijn hoorcoach, schrijf- en gebarentolken, vriendinnen, vrienden, kennissen, dichtbij en verder weg voor hun bemoedigende woorden, onophoudelijke support en geloof in mij; Hanneke en Herma, Caroline, Christel, Linda, Carla, Thera, Gerard, Niels en Iris, Hennie… onvermoeibare, optimistische en altijd-voor-een-ander-klaar-staande Hennie Jagersma. 

Terugkeer in oktober naar ‘t mooie Ouwe Syl werd vertroebeld door verdriet, omdat we afscheid van haar moesten nemen. Zo ook van Tjalling Krotje, de grote vriendelijke reus met helblauwe ogen en zijn grootse liefde voor muziek. En eerder in het jaar van Pieter Germeraad, die me als makelaar zo fantastisch geholpen heeft toen ik met pijn in mijn hart moest besluiten weer uit Friesland te vertrekken… Waar de feestdagen bedoeld zijn om met dierbaren te vieren, moeten mensen die hen liefhadden het nu zonder hen stellen… 

De donkere dagen voor kerst…. 

Deze kerst brand ik extra kaarsen voor hen en hoop dat de nabestaanden er troost uit putten dat er liefdevol aan hun dierbare gedacht wordt… Ik brand een kaars voor eenieder die alleen is en zich eenzaam voelt. Een kaars voor wie worstelt en (nog) geen zicht heeft op betere tijden. 

Een kaars voor wie nog niet ziet, dat hij/zij goed is, precies zoals die is. En een kaars ook, voor wie niet kan wachten op het nieuwe jaar. Een kaars voor jou en mij, waarbij ik het glas hef en proost: op nieuwe rondes en kansen. Op licht en liefde. 

Op vertrouwen en geloof in onszelf, in elkaar en in het goede, want het begint bij ons! 

Proost op een gezond, liefdevol, creatief en prachtig 2025!

Sanne Verhoef λ