Column Sanne Verhoef: Als er een stekker aan zit…

Met mijn föhn, koffiezetapparaat en elektrische tanden-borstel heb ik inmiddels een goede verstandhouding. En eerder heb ik ook wel een soort van vriendschap weten te sluiten met m’n elektrische grasmaaier en heggenschaar. Maar dikke vrienden zal ik nooit worden met elektrische, digitale apparatuur of gadgets. Met mijn laptop kan ik praktisch uit te voeten…zolang die het doet. Maar oh wee als die eens op tilt slaat. Of op een scherm blijft hangen dat naar een nieuw wachtwoord vraagt, terwijl ik deze optie juist van mijn laptop had laten verwijderen… dan heb ik werkelijk geen idee wat ik moet doen. Gebeurde zoiets eerder op het werk, dan wist ik al; de apparatuur uitzetten. Even wachten en dan weer opstarten. Deed het ’t dan nog niet? Dan was er een helpdesk die ik kon bellen. De eerste vraag ‘Heb je de apparatuur al uit- en aangezet?’ kon ik dan meteen bevestigend antwoorden. Daarna werd al gauw de hulp op afstand geactiveerd, waarmee m’n redder vanaf de eigen werkplek kon meekijken. Met grote ogen keek ik dan hoe in ijltempo commando’s getypt werden die schermen met voor mij koeterwaals lieten zien. Tussendoor dat wat gemompel aan de telefoon, terwijl ik van niets dat ik voorbij zag komen chocola kon maken. Flits, flits, flits… op enig moment gevolgd door een veelzeggend “Aha!” zodra de boosdoener was gevonden. Gevolgd door een uitgebreide toelichting op het euvel. Dat was altijd het moment dat ik vol bewondering en met een gevoel van opperste domheid zat te luisteren; ik hoorde wat er gezegd werd, maar begreep er niets van. Laat staan dat ik het kon navertellen of uitleggen aan collega’s die korte tijd daarna tegen hetzelfde probleem aanliepen. Er bleven vaak wel woorden of termen hangen, maar een logische samenhang ertussen kon ik niet aanbrengen. 

Yep… ik mis echt een gen voor technische aangelegenheden. Voor vergaderingen ‘old school’ kon je voor een deadline agendapunten aanleveren en kreeg je keurig op tijd de agenda inclusief notulen van de vorige vergadering met eventuele stukken ter voorbereiding. Nu heeft mijn huidige werkgever voor een relatief klein aantal mensen een volledig digitaal samenwerkingsplatform ingericht met als doel de zelfsturende teams te helpen doeltreffend en met meer transparantie en overzichtelijkheid te werken. Inclusief een dynamisch organigram dat laat zien hoe de organisatie te werk gaat. Met uiteraard ook een digitale straat voor vergaderingen en alles dat daarmee samenhangt. Er ging de wereld aan tijd zitten in het wegwijs worden in het samenwerkingsplatform en hoe dit te gebruiken. Enfin… waar collega’s met een laptop naar vergaderingen kwamen en ieder voor zich zat te stoeien om informatie te up- of downloaden, volledig afgeleid van er verteld werd, zat ik met mijn schrijfblok en (vul)pen aandachtig te luisteren en ouderwets aantekeningen te maken. In mijn optiek kwam het in gesprek zijn met elkaar en efficiënt en effectief communiceren, behoorlijk in het gedrang door alle nieuwerwetse digitale shit. Enfin… het bedrijf staat op het moment voor een uitdaging. Net als ikzelf overigens, want sinds mijn eenzijdige plotsdoofheid is telefoneren een hele opgaaf. En het volgen van vergaderingen zonder hulpmiddelen geen optie. 

Na het niet verlengen van mijn tijdelijke dienstverband deze maand, wordt het straks onder begeleiding uitzoeken, wat nog tot de mogelijkheden behoort. In het kader van ‘schoenmaker blijf bij je leest’, schat ik in dat de zoektocht gericht zal zijn op vacatures waarbij het stoeien met letters, taal en communicatie centraal staat. En dat dan in een rustige (lees: stille) werkomgeving. Ook maar even checken of anno 2024 een CV als bijlage bij een motivatiebrief nog volstaat. Of dat ik hiervoor toch met een of andere digitale presentatievorm voor de dag moet komen om mij te onderscheiden. We gaan het beleven… Eerst maar eens een bakkie. Stekker erin? Check! Eén druk op de knop. Een snorrend geluid gevolgd door de geur van koffie… heerlijk!