Column Sanne: Ezelbruggetjes

Zo is er nog een aantal grappige bruggetjes dat ik nog niet kende: je wint-er-tijd mee, wat op dat uur extra duidt. Ook leuk: korte broeken, korter slapen. Lange broeken, langer slapen. Ik kan me echter voorstellen dat voor wie van korte broeken houdt en langer slapen, dit ezelsbruggetje niet werkt. Op school had je ook van die handige geheugensteuntjes. Wie kent er niet ‘kofschip’ of ‘fokschaap’, waarvan afgeleid kan worden of een voltooid deelwoord op een d of t eindigt. Voor het vaststellen van de juiste rekenvolgorde was er ‘Meneer Van Dalen Wacht Op Antwoord’. Dé manier om te onthouden dat Machten eerst gaan, dan Vermenigvuldigen, gevolgd door Delen, Worteltrekken, Optellen en als laatste Aftrekken. Meneer Van Dale heeft ondertussen lang genoeg gewacht: dat bruggetje geldt niet meer. Nu geldt eerst haakjes oplossen. Vermenigvuldigen en delen (van links naar rechts) en dan optellen en aftrekken (van links naar rechts). Leuker is ‘t er niet op geworden… De eilanden Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog lieten zich tijdens een overhoring vlekkeloos opdreunen door TV-TAS te onthouden. Eerlijk? Zo onthoud ik ze nog steeds. Om de landen in Midden-Amerika te onthouden, van Noord naar Zuid en van links naar rechts, hielp de zin ‘Moeder Ging Bijna Elke Hete Nacht Citroenen Plukken’. En ‘Veel Collega’s En Beroemde Personen Chillen Altijd Boven de Paarden Uitgang. Graag Super Feestelijk’ was er voor de landen van Zuid-Amerika. Alleen al de zinnen onthouden, was een kunst. Ik herinner me nog dat mijn aardrijkskundeleraar papier uitdeelde voor een SO (schriftelijke overhoring) topografie. Het eerste wat ik deed was de zinnen over de lengte van het papier uitschrijven. Nog kan ik de opluchting voelen, dat ik ze onthouden had. Eenmaal op papier viel spanning voor de overhoring van me af. Het resultaat: een 10 met een smiley bij de zinnen. In mijn schooltijd heb ik de wereld aan spiekbriefjes geschreven. Zoveel als ik op een post-it kreeg was ongekend. Padvinderserewoord, ik heb ze nooit gebruikt. Elk briefje kon ik in mijn geheugen oproepen. Ik zag wat ik gekrabbeld had en schreef dat vervolgens op. Dingen noteren doe ik nog steeds, vaak en veel. Liefst met m’n  favoriete vulpen… old school. Gebruikmakend van eigen snelschrift dat ik ontwikkeld heb, inclusief tekens en tekeningetjes om het teruglezen en uitwerken ervan leuk(er) te maken. Tijdens vergaderingen ben ik vaak de enige met pen en papier. De rest is present met laptop of chromebook. Zakelijke telefoontjes pleeg ik altijd met schrijfgerei en een blocnote bij de hand. Mijn papieren agenda staat vol notities. Héérlijk, zo’n extern geheugen. Te vaak heb ik er al voordeel van gehad, terug te kunnen halen met wie ik gesproken heb, wanneer, waarover en wat er afgesproken of toegezegd is…  Als liefhebber van pen en papier, ben ik ook gek op ouderwetse boeken met bladzijdes die je kunt omslaan. Misschien ben ik wel een ezel, maar geen e-reader voor mij. Boeken die ik veel lees of raadpleeg, vallen automatisch open op de meest gelezen pagina’s. En voor mij belangrijke passages laten zich makkelijk terugvinden door kriebeltjes in de kantlijn of piepkleine ezelsoortjes link- of rechtsboven aan de pagina’s. Ter geruststelling: ik doe dit alleen in eigen boeken. Bijzonder, dat het Nederlands een groot aantal spreekwoorden en gezegdes kent met daarin ‘ezel’, met overwegend negatieve associaties richting dom en koppig. Des te grappiger vind ik het, dat een ezelsbruggetje of -oor, juist helpend is en daarmee positief; ik hou ervan! Met een ezel in jezelf, gezelschap en gezelligheid zeg ik daarom: “Proost, lang leve de ezel”!