Algemeen

Column: Nooit meer

de redactie De Stienser 1649 dagen geleden

Altijd en nooit. Ik vind dat zulke lastige woorden. Het woord altijd impliceert iets van moeten. Of dat iets is zoals het is. Zo van: we hebben het altijd zo gedaan dus… Daar word ik kriebelig van. Ook van iets moeten trouwens, maar dat terzijde. Dan het woordje nooit. Dat is zo definitief. Ik vind dat moeilijk. Niet leuk. Dat iets (er) nooit meer zal zijn. Of nog erger: dat iemand er nooit meer zal zijn. Niet te doen. Die gedachte vooral.

De dood. Er rust een beetje een taboe op denk ik. Zeker in onze westerse maatschappij. Tenminste, dat is wat ik vaak proef wanneer ik er met mensen over praat. Over probeer te praten, want het is geen gemakkelijk onderwerp. Niet om aan te snijden maar ook niet om echt over te converseren. Dat snap ik, heus. Terwijl het wel zo’n beetje het enige is waarvan we zeker weten dat het gaat gebeuren. Het is onvermijdelijk. En wederom, dat definitieve. Haast niet te verkroppen. Ik wil namelijk graag een beetje de controle houden. Over dingen en ja, soms ook over mensen. Of in ieder geval het gevoel hebben dat er iets te veranderen valt. Hoewel dat in het geval van levende wezens een illusie is. Net als de dood. Ook al zo onveranderlijk.

Wees gerust. Ik ben niet depressief. Integendeel. Ik wil het er gewoon even over hebben. Want tegenover dat onvermijdelijke niet meer (hier) zijn, op deze aarde althans, staat iets heel moois: het leven. Maar, zodra iemands leven ten einde komt of is gekomen, zet mij dat iedere keer (ook al heb ik nog relatief weinig dierbaren verloren) aan het denken. Over mijn eigen einde. En ook over leven. Mijn leven.

Onlangs mocht ik iemand interviewen, het thema was tijd. Deze dame vertelde dat juist doordat ze weet dat alles altijd verandert, ze rust ervaart. En als ze het even moeilijk heeft, fluistert ze zichzelf toe dat ook dit weer voorbij gaat. Ik zou willen dat ik dat kon. Dat ik al zo ver was. Want dit is wel een gemoedstoestand of levenswijze die mij aanspreekt. Weg met die onrust. Gewoon leven. Just like that. Met alle hobbels die ik tegenkom op mijn pad, en waarvan dat doodgaan - tot nu toe - de grootste hobbel lijkt.

Hoe fijn zou het zijn als je vergankelijkheid kunt omarmen, er vrede mee hebt dat je op een bepaald moment gaat. Zou je je niet gemakkelijker door het leven bewegen? Vasthouden aan dingen zorgt er misschien ook voor dat je het jezelf moeilijker maakt dan nodig is. Daarom: loslaten. I know. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zie het maar als mijn eigen persoonlijke zoektocht. Wellicht eentje zonder einde. Behalve dan dat ene einde... Er niet meer zijn. Nooit meer. Zo onwerkelijk. Daarom richt ik mij liever op er wel zijn. Hier en nu.

Femke ( www.beidehands.nl, www.verwoordinbeeld.nl)