Column: Lekker dwalen

Vervelend wanneer je ergens op tijd moet zijn. Of als het donker wordt en je nog een camping moet vinden om je sleurhut neer te zetten. Dan komt verdwalen niet zo goed uit. En toch zou ik graag weer eens echt verdwalen. Niet weten waar ik ben, all of the time. Iets dat in dit internettijdperk haast onmogelijk is geworden. Jammer eigenlijk.

Want hoe fijn is het om zo nu en dan lekker te dwalen. Je te verplaatsen, zonder duidelijke richting. Zonder doel. Je alleen maar te laten leiden door je eigen richtingsgevoel. Je niet te laten sturen door een app of digitale kaart die je precies vertelt waar je bent. Dat je niet meer weet waar je je bevindt op deze aardbol. En dat een ander, want je wordt tegenwoordig continu getrackt, dat dus ook niet weet. Ja, de mensen met wie je op dat moment bent. Vergelijk het maar met je gedachten laten afdwalen. Onbedoeld ga je van het een naar het ander. Zonder alles te overdenken. Niet alles tot in de puntjes willen controleren. Heerlijk lijkt me dat. Als ik dat eens zou kunnen...

En dat kan ik heus. Ik greep een weekendje Veluwe aan voor een eerste serieuze oefening in loslaten. Lekker dwalen door de natuur en maar zien waar je uitkomt. Misschien kom je wel nergens uit? Er is immers geen vooraf bepaald einddoel. Het enige doel, als je er dan toch eentje moet hebben, is om te genieten van al het moois dat je tegenkomt. Je te laten verrassen. Even helemaal vrij zijn van alles. Vrij van die altijd maar om aandacht vragende smartphone. Die alleen mee mocht om foto’s mee te maken, sprak ik met mezelf af.

Bij aanvang van onze ‘avontuurlijke’ - want ja, voor mij voelde dat echt een beetje zo - wandeling door het bos, maak ik meteen een slippertje. ‘Weten we wel waar dit pad naartoe gaat?’ Oeps. Ik kon het niet laten. Maar, met iedere stap die we zetten, wist ik de controle steeds meer los te laten. Genietend van ons kind dat in zo’n beetje iedere beklimbare boom die we passeerden ondersteboven hing. Genietend van mijn fotograferende man die op zijn beurt leek te genieten van het vastleggen van vooral die klimaap van ons. Geloof het of niet, ik was simpelweg aan het zijn. 

Wel eens gehoord van Shinrin yoku? Dat is het Japanse woord voor bosbaden, letterlijk te vertalen als ‘jezelf onderdompelen in het bos’. Nou, dat is dus precies wat ik daar op de Veluwe heb gedaan. Het bos in trekken en de sfeer van de natuur opsnuiven. Echt, er is niets helender dan de kracht van de natuur. En natuurlijk heb ik eenmaal thuis even op Insta laten weten hoe fijn dat bosbaden wel niet was. Want ook delen is helen.

www.femkejaarsma.nl

www.verwoordinbeeld.nl