Column: Kleurige spinsels

Ondertussen is 2023 een paar weken oud. En is daar Blue Monday. Niet te verwarren met ‘Blauwe Maandag’, waarmee we een korte tijd aanduiden die relatief weinig heeft opgeleverd. Nee, volgens de Britse psycholoog Cliff Arnall is deze maandag de meest deprimerende dag van het jaar. En ik snap het wel. Kruit- en alcoholdampen zijn opgetrokken. Straatversieringen verwijderd. Etalages ‘ontsierd’: we zijn terug in de realiteit. Het salaris is nog niet binnen. En dat terwijl er voor december flink was uitgepakt. Het besef toch weer teveel gegeten en gedronken te hebben. En veel goede voornemens die alweer gesneuveld zijn. Afgezien van de uitdagende situatie waarin ik me bevind, geen Blue Monday hier. 

Op 1 januari gingen bij mij de vlag uit en de hardloopschoenen weer aan. Tijd voor mijn traditionele nieuwjaarsloop. Dit jaar gevolgd door een plons in het Gooimeer. Er gaat geen plons voorbij, of ik denk aan die stoere mannen, Hans, Cor en vrouwen, Wytske, Annet, Cool J. en Jansje, met wie ik verknocht ben geraakt aan zwemmen in buitenwater, in het haventje van Alde Leie. Ongetwijfeld de meest idyllische plek en ploeg voor het koudwater-ritueel. Met het oog op mijn tegenwoordig solo-plonspret hier in midden-Nederland en vroege hardlooprondjes heb ik onlangs toch maar een ICE-bracelet aangeschaft. Mocht me iets gebeuren, dan ben ik geen Jane Doe voor de vinder. Gezondheid is het allergrootste goed. In dat opzicht heeft Friesland mij goed gedaan. Na de diagnose fibromyalgie had ik niet gedacht weer te kunnen hardlopen. Maar het kan weer. Ik ren zelfs bijna dagelijks. De loopjes zijn voor mij goud. De wind om mijn hoofd. Het gevoel van de frisse ochtendlucht en regen op mijn benen en vuurrode wangen… De loopjes houden mij, letterlijk, op de been. Het zijn de momenten waarop ik oplaad en geniet. Eerder nog langs het vaartje, door de landerijen rond Ouwe Syl, Alde Leide en Feinsum.  En nu langs het Gooimeer. Of om het Weerwater in Almere. Dus nee…. wat dat betreft geen Blue Monday voor mij. Hmmm…. Blue Monday… feeling blue… bleu zijn… een blauwtje lopen. Het blauwe dopje op de waterkraan dat in verband gebracht kan worden met een koude douche of ijskoude plons, waar velen (nog) niet warm voor lopen… Maar geloof me, heb je eenmaal ervaren wat het voor je lichaam en mind doet, dan verandert het beeld dat je van kou had in positieve zin. 

Enfin…Naast een Blue en Blauwe Maandag, kennen we ook een Roze Maandag; een evenement voor LHBTQIA-ers is het geloof ik inmiddels, dat jaarlijks plaatsvindt in juli op de eerste maandag van de Tilburgse Kermis. Een Witte Dinsdag en Witte Donderdag. Een Paarse vrijdag en een Red Saturday; de laatste zaterdag voor Valentijnsdag. Tenzij ik iets gemist heb, vallen woensdag en zondag tussen wal en het kleurenschip. Wellicht kunnen een Groene Woensdag en Bonte Zondag de reeks in stijl completeren? Klimaatvoorvechters en levensgenieters weten hier vast invulling aan te geven ;)  Bijzonder wel, hoe we met kleur uitdrukking, waarde of betekenis geven aan dingen. Terwijl een kleur feitelijk niets meer of minder is dan de kleur die die is. Toch snappen we allemaal wat er bedoeld wordt met ‘je groen en geel ergeren’. En dat er actie vereist is wanneer iemand paars aanloopt. Of een kamer blauw staat van de rook. Dat je een reprimande kunt verwachten wanneer je het te bont hebt gemaakt. En dat je dan maar beter kleur kunt bekennen en met de billen bloot moet. Dat laatste voor een gegarandeerd streeploos bruin kleurtje in de zomer.  Ik kijk naar buiten. Het sneeuwt. En ik denk ‘ho, ho, ho’ en zucht. Het frisse, prille voorjaarsgroen aan bomen, voorbode van de lente, lijkt nog mijlenver weg…. 

Sanne Verhoef