Column: (K)raamvisite

Kort nadat de eerste nieuwe jonge telg zich aandiende, kregen we van de oudste dochter ook een blijde boodschap. En weer waren ze daar: tranen van geluk. Gedurende de zwangerschap hebben we veel contact met de aanstaande vader en moeder gehad. De echo’s, de zwangerschapsverhalen, we konden er geen genoeg van krijgen. Je leeft naar het moment dat vanuit Leeuwarden het blijde nieuws van de geboorte van een zoon - ja dat was bekend - binnenkomt. En dan worden we kort voor het jonge wonder zich aandient wereldwijd geconfronteerd met een ‘griepje’. Een griepje met grote gevolgen, zeg maar gerust met desastreuse gevolgen. Eerst is het nog een ver van m’n bed show, het ‘griepje’ waait wel over is de gedachte bij menigeen. Maar wanneer COVID-19 Europa aandoet, worden we toch al beetje nerveus. Grapjes maken, naarmate corona de landsgrenzen nadert, plaats voor ongeloof. Dit kan niet!

Het is alsof je in een science fiction film terecht komt, die steeds meer op true fiction begint te lijken. Het is de macabere werkelijkheid. De stille oorlog waarin niet kogels het strijdtoneel beheersen, maar waar het onzichtbare CORONA wapen wereldwijd dood en verderf zaait.

Je mag elkaar niet meer de hand schudden, je moet de 1,5 meter regel in acht te nemen en thuiswerken wordt het moderne werken. Ik hoor m’n collega nog zeggen dat hij de adviezen van het kabinet lichtelijk overdreven vindt. In de wetenschap van vandaag zal hij zijn mening ongetwijfeld bijstellen. Heel de wereld slaat aan het hamsteren. Scholen, kinderopvang, horeca en veel middenstanders sluiten op aandringen van Den Haag de poorten. Om zo het virus buiten de deur te houden, in de hoop dat het zich minder snel gaat verspreiden. De premier, ja zelfs de koning spreekt het volk hoopgevend maar ook met realisme over de ernst van de zaak toe. Bijna dagelijks hebben we te maken met veranderende situaties. Angst regeert, onzekerheid neemt toe, mensen kijken lichtelijk aangeslagen om zich heen. We zijn van het ene op het andere moment in een andere, surrealistische wereld terecht gekomen. Een nachtmerrie die al weken duurt, en ons nog maanden, wellicht nog langer in de greep gaat houden. Met als prijs veel, heel veel slachtoffers. Ja ja, een ‘griepje’!  De laatste weken voordat de dochter bevalt, slaat begrijpelijkerwijs bij haar ook de angst toe. Ze heeft zo lang naar de bevalling - of liever gezegd de geboorte - van haar eerste kind uitgekeken. Dat mooiste moment wil ze dan met de vader, en vervolgens ook met de naaste familie (ouders en zussen) en vriendengroep beleven. Kraamvisites zijn geluksmomenten waar - naast bewonderende woorden - een knuffel misschien nog wel het meest intieme (familie)moment is. De dochter wil haar mooiste geluksmoment met ons delen, terwijl pake en bep zo snel mogelijk de moeder, vader en de eerste jongen binnen de familie wil knuffelen. En ons blijde gevoel via een gelukwensende kus en knuffel fysiek wil maken. De eerste beelden van ‘it prachtich mantsje NOLAN JELTE’ worden gedeeld. NOLAN betekent: KAMPIOEN! Via de eerste whatsapp videobeelden genieten we mee van dit prille geluk. Tussen de gelukstranen zitten ook waterlanders van teleurstelling. We weten dat de onzichtbare macht maakt, dat wij in een omgekeerde lockdown terecht zijn gekomen. Corona heeft (begrijpelijk) voorlopig een hermetische (thermopane)muur tussen ons opgeworpen. We mogen op dit ‘voor allen’ zo belangrijke moment niet naar binnen, het wordt raamvisite i.p.v. kraamvisite. Het scheelt slechts één letter en enkele decimeters, toch voelt het alsof je mijlenver bij je geliefden vandaan staat. 

Het is een scenario, waar je in je stoutste dromen geen rekening mee houdt. Mijn vrouw heeft een 10 dagen pakket samengesteld. Met de telefoon als verbindingsmiddel, gaan we 45 minuten op raamvisite. Als een soort pakketbezorger zetten we de blijde doos op de stoep en nemen afscheid. Ik hoop dat het virus en de glazen muren snel verdwijnen, zodat we bij de uitgestelde kraamvisite elkaar echt kunnen knuffelen en ons kampioensfeestje kunnen vieren. 

Bertus Dijkstra