COLUMN: Code roze

tekst en foto: Bertus Dijkstra

Een van de verzoeken was om dit jaar niet naar het buitenland, maar lekker in eigen land te genieten van de zomervakantie. Enerzijds om te voorkomen dat het virus opnieuw de kop opsteekt, anderzijds om de aangeslagen economie een steuntje in de rug te geven tijdens deze zware beproeving. Diverse landen kregen code oranje opgelegd door het RIVM, wat betekent: ‘niet gaan als dat niet noodzakelijk is’. 

Maar ja, waar ga je dan heen? Brandhaard Brabant is net als de drukbevolkte coronasteden geen optie, nee Noord-Nederland is dit jaar de plek om van je zomerse verdiende rust te genieten. Nou ja, behoudens Terschelling en Dokkum dan. Je kunt de Gaasterlandse bossen opzoeken om lekker te wandelen of op de Fryske marren verkoeling zoeken. Ook kun je in eigen Costa del Tuna in het opblaaszwembad stoom afblazen. Wat je ook doet, het is (volgens de geleerden) zaak zoveel mogelijk op gepaste afstand van elkaar de buitenlucht te snuiven. 

De teloorgegane gemeente Het Bildt is traditioneel nou niet bepaald het Ibiza van het Noordelijk halfrond, en deze status wil het ook graag behouden. Voor een goudgeel strand moet je naar Ameland, op het wad sta je tot je enkels in de stinkende blubber. En dat is iets waar weinig toeristen naar op zoek zijn. 

Maar… dit jaar is Het Bildt, of eigenlijk Zwarte Haan, de toeristenverslinder van Noord-Friesland en omstreken. Om toeristen te trekken moet je iets bieden wat de reis tot op het randje van de wereld aantrekkelijk maakt. In het coronajaar is daarom een speciale attractie ingevlogen. Zwarte Haan heeft al maanden achtereen code roze! ‘Code roze’ staat voor kijken en genieten. Daar waar geen levende zwarte haan te bekennen valt, bivakkeren deze zomer liefst een elftal flamingo’s. Acht roze en drie grijze steltlopers foerageren sinds de komst op het Bildtse wad ongestoord naar alles wat lekker smaakt. Een trekpleister zo blijkt!

Van heinde en verre komen natuurfotografen, toeristen met toeters van verrekijkers of toevallige passanten via de doodlopende weg naar Zwarte Haan flamingo’s spotten. Een toevallig passerende Waadhoeker jongeman moet enkele keren met z’n ogen knipperen: “Hier flamingo’s? Dat kan toch helemaal niet. Ik moest er in Mexico met een vergrootglas om zoeken terwijl ze hier in mijn Franeker achtertuin lopen”. Het zijn de roze stippen, waar op gepaste afstand, honderden ogen naar op zoek zijn. 

Slimmeriken kijken vooraf naar de getijdenkalender, want bij hoog water komen de genode vedergewichten dichter aan de waddendijk. Ik zie regelmatig dezelfde mensen die met het roze virus besmet zijn terugkeren. Uit een flamingotest blijkt dat ook ik positief ben. Genieten vanaf de dijk van het flamingo-elftal, of tot aan de enkels door het stinkende slik baggeren om het perfecte plaatje te schieten. 

Naast naamsbekendheid en de nodige verkeersoverlast is code roze vooral voor Restaurant Zwarte Haan een financiële hit. Wanneer dagelijks tientallen toeristen tot twee keer toe je toegangspoort passeren, ja dan weet je dat het prachtige zomerweer i.c.m. de attractie achter de dijk de kassa doet rinkelen. 

Nu de zomer voorbij is, dacht ik dat de vakantiegasten weer naar hun vaste stekkie zouden vertrekken, echter niets is minder waar. Sterker nog, de twaalfde flamingo man of vrouw heeft zich kort geleden bij het elftal gevoegd. Het allermooiste moment, waarvoor je soms uren geduld moet oefenen, is het spektakelstuk wanneer de flamingo’s hun vleugels voor korte tijd uitslaan en de landing iets verder inzetten. Dat is het kleurrijke droombeeld waar je vooraf van droomt, maar dan ook nog werkelijkheid ziet worden.

En of de flamingo’s nu uit het Zwillbrocker Venn (Duitsland), Mexico of Spanje komen, of dat ze een Chileens paspoort hebben, het maakt mij niet uit. Van mij mag Zwarte Haan het hele jaar door code roze krijgen en stel ik voor dat de restauranteigenaar voortaan flamingogebakjes bij de koffie serveert. En, verander de naam dan gelijk in Flamingo-City