Column: Beleving van tijd

We leveren dan een uur in. Zomaar hups weg… Alsof het niks is. Terwijl ik denk dat tijd, naast gezondheid, één van de waardevolste dingen is die we hebben. Gek wel om te spreken van ‘hebben’, aangezien tijd iets ongrijpbaars is. We kunnen het niet vastpakken, noch beïnvloeden. We kunnen zeeën van tijd hebben. Maar hebben meestal tijd tekort, tijdnood. Iets kan op tijd, tijdelijk of tijdens zijn. Tijdbesparend heeft de voorkeur boven tijdrovend. Met tijd kunnen we een moment bedoelen, maar ook een tijdsduur. Tijd bestond al voordat wij er waren. En zal er ook nog na ons zijn, als onze tijd erop zit. Bizar toch, als je erover nadenkt?! We weten dat een uur langer duurt dan een kwartier. En toch is het in een fractie van een seconde, dat het leven een totaal andere wending kan nemen. Dus wat is tijd eigenlijk? Ik weet nog goed het kwartier dat ik als kind probeerde te rekken wanneer er geroepen werd dat het bedtijd was. En het kwartiertje dat ik mijzelf soms toesta om nog even te snoozen na het afgaan van de wekker; ’t is voorbij in een flits. En het lijkt aanzienlijk korter dan een kwartier in de stoel bij de tandarts. Of het moment dat je moet wachten op de uitslag van een examen of onderzoek. De tijd lijkt dan te kruipen als hangt er lood aan de wijzers van de klok. Wat we als positief ervaren rekken we het liefst. En houden we graag zou lang mogelijk vast. En wat minder of niet gewenst is, daarvan hopen we dat het maar gauw over of aan ons voorbij mag gaan. Steeds meer raak ik ervan overtuigd dat het brein de aanstichter is van stress en verdriet. Is het niet 365 dagen succesvol die zegt: “Het probleem is niet het probleem, maar wel hoe we ernaar kijken”? Eind mei eindigt het contract van mijn tijdelijke onderkomen. Ik moet dan eigen woonruimte gevonden hebben. Die situatie ervaar ik als ontzettend stressvol. Zeker ook, omdat ik net in een nieuwe job begonnen ben die zo in het begin extra aandacht en energie vraagt. Ik ben in onderhandeling over een appartement en na mijn tegenbod reageren mensen maar niet. Volgende week zitten we al in april. Hoe langer ik erover nadenk, hoe beroerder ik me ga voelen. Inmiddels ben ik verder gaan kijken en heb ik nu een ander appartement op het oog. De afspraak voor een bezichtiging is gemaakt. De plattegrond kan ik ondertussen dromen.  Ik heb allerlei creatieve oplossingen waar het gaat om het creëren van (opberg)ruimte. En het inrichten van een behandelkamer. Vallen mijn ideeën en creatieve oplossingen straks samen met wat ik in werkelijkheid zie? En krijg ik de financiering rond? Dan spring ik -tig gaten in de lucht dat de verkopers van het andere appartement mij aan het lijntje gehouden  alle tijd genomen hebben. Dit schrijf ik bewust zo op, zo met doorgehaalde tekst; het laat zien hoe ik er vanuit mijn brein naar keek. Zo kan het zomaar zijn dat waar ik eerst een enorme tijdsdruk voelde, tijd nu mijn grootste vriend blijkt te zijn, die me uiteindelijk een fijner, leuker (t)huis oplevert. En dan is het ook precies zoals mijn vriendinnen Caroline en Yvonne zeggen: “Trust the process” en “Alles heeft een tijd en een plaats”. Een pittige oefening vind ik het wel, na de roerige, onrustige jaren die achter me liggen…. Voorafgaand aan de bezichtiging ben ik op verkenning gegaan. En nu heb ik kriebels. Het appartement heeft vrij uitzicht over het haventje aldaar. En ik schat dat er zich op ca. 250 meter een strandje bevindt met een leuk strandtentje. Geen haventje van Alde Leie, maar ook een perfecte zwem- en plonsplaats. Boodschappen doen kan om de hoek. En de dijk langs het Gooimeer, op pakweg 300 meter van het appartement, is goed voor kilometers draafplezier. Alleen maar plussen dus tot nu toe. Ik kan niet wachten tot de bezichtiging. Was het maar al zover!

Sanne Verhoef