Algemeen

Column: Afstand houden

de redactie De Stienser 1705 dagen geleden

Ineens voel je iets aan je vast plakken. Je kijkt in je achteruitkijkspiegel en ja hoor, daar heb je ‘m. Iemand die óf haast heeft (had je maar eerder van huis moeten gaan!) of gewoon zit te jagen (misschien omdat ‘ie van nature gehaast is?). Het kan me ook niet zoveel schelen wat de reden is. Uitzonderingen daargelaten.

Stel je voor dat je vrouw op de achterbank ligt te bevallen… Hoe dan ook. Een gruwelijke hekel heb ik eraan: de bumperklever. Niet in de laatste plaats omdat het hartstikke gevaarlijk gedrag is.

En dat is precies waarom het nu zo belangrijk is om wat afstand te houden van elkaar. Om het gevaar dat Covid 19 heet, zoveel mogelijk te omzeilen. Of nou ja, om het in ieder geval niet nog erger te maken met onze ‘bewegingen’. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik dat nog best lastig vind, de 1,5 meter-samenleving. Zit ik achter het stuur? No worries. Met gemak en heel graag houd ik me aan de geldende regeltjes in het verkeer. Rond wandelend in m’n eigen leefomgeving daarentegen; dat gaat me veel slechter af.

Niet een knuffel kunnen geven aan die vriendin omdat haar moeder zojuist is overleden aan het coronavirus. Of gewoon, omdat je dat altijd doet wanneer je elkaar ziet. Niet zomaar langs kunnen gaan bij opa en oma die om de hoek wonen want zij behoren vanwege hun leeftijd tot de risicogroep. En dan maar sneu (sorry, maar zo voelt het wel een beetje) voor het raam staan zwaaien naar elkaar. Vrienden, buren en andere bekenden op straat tegenkomen en in plaats van een gezellig praatje tegen elkaar staan schreeuwen. Maar dat laatste kan ook aan mij liggen want ik heb nogal een slecht gehoor.

Oh, en dan thuis. Hoe dan? Daar hoef je die 1,5 meter afstand niet te bewaren maar zit je weer met andere… situaties. Nu we noodgedwongen zoveel thuis zijn samen, vliegen we niet alleen tegen de muren maar ook tegen elkaar op. Letterlijk. Het is haast niet te doen. Mijn zeer gewaardeerde persoonlijke ruimte is zodanig ingeperkt, dat ik dagelijks het huis uitvlucht voor wat wandeltherapie. Geen straf overigens want zo’n tochtje is niet alleen goed voor de geest. Zo kom ik ook mooi aan m’n dagelijkse portie beweging.

En zo zie ik meer voordelen aan deze hele crisis. Natuurlijk, het is vreselijk wat er gebeurt. Mensen worden ziek, mensen gaan dood. Maar diezelfde misère brengt ook mooie dingen: verbinding, verbroedering, vertraging. Vooral het stukje bewustwording is iets waarvan ik hoop dat we dat straks - als de ergste ellende voorbij is, want laten we wel wezen, we zitten hier nog wel even mee - weten vast te houden. Dat we er dan nog steeds voor elkaar zijn, om elkaar denken, wat aardiger zijn naar elkander. Bijzonder, dat we door afstand te houden, juist dichter tot elkaar lijken te komen. Let’s hold on to that.

Femke

www.beidehands.nl
www.verwoordinbeeld.nl