Alex Vreeman portretteert coronastrijdkrachten

Alex, wie zijn die coronastrijdkrachten?

“Voor mij zijn dat de mensen die zich een slag in de rondte werken om onze maatschappij op de been te houden of weer te krijgen. Die mensen, van verpleegkundige tot politieagent, in alle lagen van de bevolking, ik heb groot respect voor ze.” 

Hoe kwam je op dit idee?

“Tsja, door corona zat ik in een klap zonder werk. Voor het eerst in mijn leven heb ik een ondersteuning aangevraagd. Dat druist helemaal in tegen mijn natuur, maar het kan even niet anders. Echter, in plaats van mijn cel hier in de Blokhuispoort op te zeggen, wat mijn eerste paniekreactie was, heb ik er eentje bij gehuurd. Wat ik van plan ben is dit: ik wil coronastrijdkrachten gaan portretteren. Het lijkt me wel mooi dat iemand die veel voor de gemeente betekent het spits afbijt. De geportretteerde geeft het stokje vervolgens door aan een andere strijdkracht. Wees wel, het kost ze een stukje van hun tijd. De portretten exposeer ik in mijn galerie, in de cel hiertegenover. Ik nodig de geportretteerden uit om in de week erop hun foto in de galerie te komen bekijken. Mijn verrassing voor hen. Zo geef ik a) betrokkenen een bijzondere ervaring met Alex Vreeman en b) haal ik bezoekers naar de Blokhuispoort, want die hebben we echt weer nodig.”.

En wie ben jij, de man achter de camera?

“Ik ben al meer dan 30 jaar fotograaf. Wat ik wil vastleggen is het moment waarop mensen iets van hun echte ik laten zien. Voor mij komt dat het beste tot zijn recht in portretfotografie. Wat ik nu zo mooi vind bij deze estafette is dat ik iets doe voor mensen die uit en van zichzelf nooit een portret zouden laten maken. Een portret maken dat je raakt, is een kunst, mijn kunst. Veel meer dan alleen spelen met licht. Na 30 jaar kan ik daarmee wel lezen en schrijven. Het is juist het gesprek, de emotie die zich daarin, vanuit het binnenste een weg naar buiten baant. Dat is mijn moment. Mensen poseren niet voor mij, ze zijn met me in gesprek.” 

Dan ben je wel even bezig, toch?

“Inderdaad, het neemt al gauw twee tot tweeënhalf uur in beslag. Degene die bij mij binnenstapt voor een foto, verdient mijn tijd. Ik ben niet op zoek naar drama, ik wil wel dichter bij de mens komen. Ik stel mij in het gesprek open op en vragenderwijs gaat het een richting op. Voor alle duidelijkheid, ik ben geen therapeut en ik kan geen gedachten lezen, maar voor het ‘lezen’ van de mens beschik ik kennelijk over een zesde zintuig.” 

Alex Vreeman is een ambachtelijk fotograaf met een geheel eigen signatuur. Sinds 2018 woont Vreeman in Oudebildtzijl. Corona raakt hem, zijn portretten raken mensen. De coronastrijdkrachten die hij voor zijn camera krijgt staat een fantastische ervaring te wachten. Met passie geschoten, vanuit het hart.